TANIDIK

Sabah herkes uykudayken daha, ben uyandım. Yumuşak, aylak uyanışı değil, geç kaldım telaşı uyanışı. Uykudan uyanıklığa geçiş değil, uyuyordum şimdi uyumuyorum keskinliği. Her sabah zar zor kalkan çocukların tatil sabahındaki uyanışı gibi net, erken bir kopuş.

Odadan çıktığımda evin hep kapalı duran bazı ışıkları açıktı. Merdiven aplikleri, alt kat, giriş. Sokak kapısına baktım, pervazıyla kanadın garip bir açı farkı var. Dokundum kanada, titredi; Kapı açıktı. Tamamen açıp baktım dışarıya. Boşluk.

Hırsız mı acaba? Daha önce kapının yoklanmışlığı var biliyorum, ahşap kaplamasına kanıp aralamaya çalışan biri çeliği farkedince çekip gitmişti. Bu sefer başardı mı acaba? Mahremiyetin işgaline karşı şaşkın bir öfke bulutu asılı kalıyor havada. Kapıyı inceliyorum, hiç bir zorlama işareti yok, yerde ayak izleri arıyorum, yok. yok. Telaşla çocukların odaları. uyuyorlar. Bu iyi, herşey yerli yerinde. Olağanüstü bir durum yok. Yalnız ışıklar, yalnız kapı, yalnız ruhumda kemirgen bir huzursuzluk. Duruyorum salonda. Zaten eve biri yaklaşsa köpekler ayağa diker herkesi. Yalnızca tanıdıklarına havlamıyorlar. Tanıdıkları ise çok az. Benim ve köpeklerin ortak noktası bu.

Sızmadan önceki günün izi düşüyor benliğime. Dünde yine yenilgi vardı. Tanıdık. Tanıdıklarım ne çok. Az tanıdıklarıma çok tanıdıklarımdan bahsedebilmek isterken sustum hep. Hayattan sessizce geçtim. Sonra cart diye açılan ağır perdelerden boşalan güneş gibi bir aydınlanma...

Merdivenden girişe kadar açık bütün ışıklar, sokak kapısı, sonra köpekler...


Bata çıka yollarda
Çamur çamur
Gri bulutlarında göğün
Gözlerinde yeşil yeşil
Köpekler mi
Köpekler mi
Köpekler mi dedin?

Kimse gelmedi eve. Hiç kimse. Ben uyurken, bilincim, tarihim ve coğrafyam uyurken biri kalktı gidişinin yolunun ışıklarını açarak ve kapıyı sadece örterek çıktı evden. (ki bilirsiniz kapama ile örtme arasında büyük fark vardır. Takip edeceksin der biri)

Köpekler havlamadı ona.

O olasılığı hep tanıyorlardı.